آغاز آشنایی ایرانیان با موسیقی علمی یا چند سرایی به 150 سال پیشبر می گردد.
ناصرالدین شاه در سفرشبه فرانسه یا آنچه در آن ایام "فرنگ" خوانده می شد به موسیقی
نظام علاقه مند شد و از مقامات وقت فرانسوي خواست تا نظامیان ایران را نیز با این نوع
موسیقی که هنگام رژه یا سلام هاي رسمی نواخته می شد آشنا کند. آموزش موسیقی نظامی
در مدرسه دارالفنون که به همت امیرکبیر، صدر اعظم نامدار ایران ساخته شده بود، توسط
یک افسر فرانسوي به نام " لومر" آغاز شد و رفته رفته به یک رشته آموزشی تبدیل شد.
فارغ التحصیلان این رشته، بعدها رهبري دسته هاي موسیقی نظام را به عهده گرفتند. با آغاز
مشروطیت و آشنایی بیشتر ایرانیان با تحولات دنیاي غرب و بازگشت تعدادي از
تحصیلکرده هاي ایران از کشورهاي خارج، موسیقی علمی غربی در ایران رونق بیشتري
گرفت. مدرسه موسیقی تاسیس شد و آموزش موسیقی علمی، ابتدا به صورت سرود و سپس
به صورت یک رشته درسی در هنرستان موسیقی تدریس شد. در این میان آهنگسازان
ایرانی به صرافت تلفیق این موسیقی با موسیقی سنتی ایرانی افتادند و موسسه ها و انجمن
هایی نظیر انجمن فیلارمونیک تهران به اشاعه بیشتر موسیقی اروپایی در ایران کمک کردند.
بعد از وقفه کوتاهی در جریان جنگ جهانی، با مراجعت فارغ التحصیل ایرانی رشته هاي
موسیقی و آواز به ایران، رونق بیشتري گرفت و گروه هایی براي اجرا اپرا و تشکیل دسته
هاي کر بوجود آمد در وزارت فرهنگ، اداره کلی براي توسعه امور فرهنگی بوجود آمد و با
تاسیسوزارت فرهنگو هنر و تالار رودکی، ایران داراي ارکستر سمفونیکو سازمان اپرا
شد و ارکستر مجلسی براي رادیو تلویزیون ایران در نظر گرفته شد. مدرسه اي براي تربیت
خوانندگان اپرا تاسیس شد و چند ارکستر مختلف در وزارت فرهنگ و هنر بوجود آمد.
بطوري که در پنج - شش سال آخر پیشاز انقلاب، ایران به یکی از مراکز عمده موسیقی در
آسیا مبدل شده بود. چهره هاي سرشناسی چون یهودي مینوهین، نوري اف و یا مارگولا
فونتن به ایران دعوت شدند و گروه ها و ارکسترهاي معتبر جهان مثل ارکستر سمفونیک
برلین به رهبری فن کاریان در تالار رودکی هنر نمایی کردند